Δεν υπάρχει περίπτωση να μη δουλεύω και να με ζει ο άντρας μου», έλεγα στα 20. «Γιατί σπουδάζω, δηλαδή, τόσα χρόνια; Και τι; Να μην έχω τα δικά μου λεφτά, να κάνω ό,τι θέλω;». Και έτσι καμάρωνα που στα 24 ήμουν εργαζόμενη γυναίκα. Μετά παντρεύτηκα και πολύ σύντομα ήρθαν… τα μελισσάκια. Το γραφείο, όταν έχεις μια ασφυκτικά μεγάλη κοιλιά, είναι ανυπόφορο. Ακόμα πιο ανυπόφορο, όμως, ήταν ότι 3,5 μήνες αφού η κοιλιά έγινε μωρό, έπρεπε να επιστρέψω σε αυτό. Και αυτό το λέω εγώ. Που δεν υπήρχε περίπτωση να μη δούλευα.
Η μητρότητα φέρνει τρομερές αλλαγές στη ζωή κάθε γυναίκας. Από «λαμπερός αστέρας» γίνεσαι ταπεινός δορυφόρος που περιστρέφεται γύρω από τις ανάγκες του μωρού σου. Για τις εργαζόμενες μαμάδες, όμως, το «ακροβατικό» είναι λίγο πιο δύσκολο: Τα μπαλάκια που καλούνται να «ζογκλάρουν» είναι περισσότερα και εξίσου «βαριά». Και λίγο υπεύθυνη να είσαι, λίγο παραπάνω να αγαπάς την δουλειά σου από τη μέση εργαζόμενη, η καθημερινότητα… ζορίζει! Αν ανήκεις, λοιπόν, σε αυτή την κατηγορία μαμάδων, ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει…
Να μην είσαι συνέχεια με το μωρό σου
Και ναι, θα συμφωνήσω με όλες τις μαμάδες που δεν δουλεύουν και μεγαλώνουν εκείνες τα παιδιά τους, όταν λένε ότι έρχονται στιγμές που το να περνούν κάθε λεπτό με αυτά τις κουράζει και που θα ήθελαν να μπορούν να δουλέψουν. Όμως, το να απομακρύνεσαι από ένα μωρό 4, 5, 6 μηνών, για τόσες πολλές ώρες μέσα στη μέρα, το να μαθαίνεις κάθε νέο του «επίτευγμα» εκ των υστέρων, να μην το ανακουφίζεις στην δική σου αγκαλιά όταν αρρωσταίνει ή να ακούς το πρώτο «μαμά» από το τηλέφωνο… πονάει!
Να σου μεγαλώνουν άλλοι τα παιδιά
Ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι είναι οι καλύτεροι παππούδες του κόσμου… δεν είσαι, όμως, εσύ! Το ήξερες ότι θα είναι κάπως έτσι όταν αποφάσισες να γίνεις μαμά –ήλπιζες, ίσως, σε ένα θαύμα (ότι π.χ. ο άντρας σου θα πάρει μια τρομερή αύξηση και ίσως μπορείς να αφήσεις την δουλειά για ένα διάστημα), το οποίο όμως δεν ήρθε ποτέ. Έτσι, συμβιβάστηκες στην ιδέα ότι το μωρό σου θα μάθει να τρώει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, θα βρίσκεται ίσως περισσότερες ώρες από όσες θα ήθελες σε μια αγκαλιά (που δεν είναι η δική σου) και ίσως αποκτήσει συνήθειες διαφορετικές από αυτές που θα του μάθαινες εσύ.
Να διακόπτεις τον θηλασμό νωρίτερα
Γιατί, κακά τα ψέματα, το θήλαστρο στην δουλειά δεν είναι εύκολη υπόθεση και οι τόσες ώρες μακριά από το μωρό σου, εκ των πραγμάτων, αναστέλλουν την παραγωγή των γαλακτοφόρων αδένων σου.
Να «ψοφάς» στην κούραση
Η κούραση είναι τρομερή για όλες τις μαμάδες, όμως το ξυπνητήρι στις 7:00, όταν δεν έχεις κοιμηθεί όλη νύχτα, η προετοιμασία και η διαδρομή από και προς τη δουλειά και το επιπλέον στρες που προστίθεται εκεί, σε συνδυασμό με όλα αυτά που πρέπει να κάνεις έπειτα στο σπίτι… είναι το κάτι άλλο! Μοναδικό «καλό» σε όλη την υπόθεση είναι ότι με αυτόν τον τρόπο δεν μπορείς παρά να μη χάσεις πιο γρήγορα τα κιλά που σου έχουν απομείνει από την εγκυμοσύνη.
Να είσαι μονίμως «στο τρέξιμο»
το δεύτερο παιδί μου κατάφερα να μείνω πολύ περισσότερο καιρό στο σπίτι και να πάρω μια μικρή γεύση του τι σημαίνει να είσαι μη εργαζόμενη μαμά. Μπορεί να ήμουν συνέχεια «στο πόδι», προκειμένου να ανταποκριθώ στις ανάγκες της και σε αυτές του σπιτιού, όμως αν μη τι άλλο, οι ρυθμοί μου ήταν πιο βραδείς. Ξυπνούσα όποτε ξυπνούσε το μωρό, φορούσα σχεδόν όλη μέρα τις πυτζάμες μου και οργάνωνα το πρόγραμμά μου χωρίς άγχος. Επιστρέφοντας στη δουλειά έγινα ξανά ένα ρομπότ που έπρεπε να εκτελεί συγκεκριμένες εντολές, σε συγκεκριμένους χρόνους, για να μην καταρρεύσει το «σύστημα» (και εγώ η ίδια). Πρέπει να ξυπνάω συγκεκριμένη ώρα κάθε πρωί, για να μην πετύχω κίνηση, να φτάσω στη δουλειά στην ώρα μου, να δουλεύω συστηματικά ώστε να μπορέσω να φύγω την κατάλληλη ώρα, ώστε να είμαι έξω από το μπαλέτο της μεγάλης κόρης μου την ώρα που σχολά, να κάνει μπάνιο επιστρέφοντας, να κάνω μπάνιο το μωρό αμέσως μετά, να κοιμηθούν μια συγκεκριμένη ώρα, ώστε να μου μείνει κι εμένα έστω μία ώρα για να φάω, να κάνω μπάνιο και να κοιμηθώ, για να μπορέσω να ξυπνήσω ξανά την επόμενη μέρα στις 7:00. (Νιώθω ότι βλέπω πολλές από εσάς να κουνάτε το κεφάλι και να σκέφτεστε «κι εγώ μια από τα ίδια!»).
Να έχεις ένα σπίτι άνω-κάτω
Όσο κι αν ο άντρας μου επιμένει ότι «μια χαρά είναι», το σπίτι μας κατά την διάρκεια της εβδομάδας, στο δικό μου μυαλό, είναι άνω-κάτω! Τα πρωινά του Σαββάτου επανέρχεται κάπως στα κανονικά του και από Δευτέρα… μια από τα ίδια. Το συνήθισα κάπως πια και προσπαθώ να μη με πειράζει (δεν τα καταφέρνω πάντα).
Να μην έχεις άμεση εικόνα της καθημερινότητας των παιδιών σου
Γιατί μπορεί να μιλάς στο τηλέφωνο με τους παππούδες ή με την γυναίκα που το προσέχει ή να φροντίζεις να κρατάς μια επαφή με την δασκάλα, όμως -κακά τα ψέματα- χάνεις την έκφρασή του βγαίνοντας από το σχολείο, η οποία μπορεί να λέει «πέρασα πολύ ωραία σήμερα» ή «η τάδε φίλη μου με στεναχώρησε». Όσα κι αν θυμάται να σου πει το βράδυ, πριν κοιμηθεί, έχεις χάσει πολλές σημαντικές πληροφορίες που θα μπορούσαν ίσως να σου δώσουν καλύτερη εικόνα των αναγκών ή των επιτευγμάτων του.
Και για όλα αυτά… να σε τρώνε οι τύψεις!
Για όλα όμως! Γιατί έχει 39 πυρετό και δεν είσαι εκεί. Γιατί όλη μέρα μπαμπαλίζει «μαμά, μαμά» και εσύ δεν το ακούς. Γιατί ξυπνά από τον μεσημεριανό του ύπνο και δεν βλέπει το δικό σου πρόσωπο. Γιατί «πνίγεις» καθημερινά την δική σου ανάγκη για λίγο ύπνο, λίγη ξεκούραση, έναν καφέ με μία φίλη, μια βόλτα στα μαγαζιά. Γιατί ο άντρας σου περιμένει πώς και πώς να ξεκινήσετε αυτή την καινούργια σειρά και εσένα σε παίρνει πάντα ο ύπνος στα πρώτα 5 λεπτά. Γιατί θες να κάνεις γυμναστική –όμως αυτό σημαίνει ότι θα χάσεις κι άλλο χρόνο από τα παιδιά. Γιατί έχεις κάνει τους γονείς ή τα πεθερικά σου μπαλάκι (πάρτε την από το σχολείο, πηγαίνετέ την στο μπαλέτο, στις πρόβες, στον οδοντίατρο, κρατήστε την δύο ώρες παραπάνω γιατί έχω meeting), και τους φωνάζεις κι από πάνω, επειδή έδωσαν ένα μπισκότο παραπάνω, ενώ είχες πει «όχι». Γιατί σε ρωτάει η παιδίατρος κάθε μήνα «Τι καινούργιο έκανε το μωρό;» κι εσύ δεν ξέρεις ακριβώς τι να απαντήσεις…
Να καμαρώνεις -τελικά- για όλα αυτά που προσφέρεις
Αν είσαι τυχερή, έχεις έναν άντρα που στο θυμίζει. Αν είσαι λιγότερο τυχερή, έχεις εμάς: Είσαι η καλύτερη μαμά που θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά σου! Το ότι έχεις επιλέξει ή αναγκαστεί να δουλεύεις, όχι μόνο δεν σε κάνει λιγότερο καλή μαμά, αλλά σου δίνει το τρομερό πλεονέκτημα να καμαρώνεις όχι μόνο για τα πολύτιμα ψυχο-συναισθηματικά αγαθά που -όπως κάθε μαμά- τους προσφέρεις, αλλά και για την κάπως καλύτερη ποιότητα ζωής: Ένα ζεστό σπίτι, ένα ενδιαφέρον θεατρικό, δυο καλά βιβλία… Πάνω από όλα, όμως, να καμαρώνεις που τους προσφέρεις μια μαμά «αγωνίστρια» που μπορεί καμιά φορά να «χάνει την μπάλα», δεν έχασε, όμως, τον εαυτό της.
